Vəhhabİlərİn məscİdlə bağlı bİdətlərİ
Ben Baz deyir: “Keçmişdə oxşarı olmayan hər bir yenilik bidətdir” (“Fətavi muhimmə” Ben baz, №11, səh 31).
Vəhhabilərin məscidlərlə, xüsusi ilə də Məscidul-həram və Məscidun-nəbi ilə bağlı bidətlərinə nəzər salaq:
1. çox üca və çoxsaylı minarələrin tikilməsi;
2. çoxsaylı gümbəzlərin tikintisi, xüsusi ilə də Məscidun-nəbinin 21-ci qapısı üzərindəki 7 oxşar gümbəz;
3. qapı və divarların, tavanın müxtəlif naxışlarla zinətləndirilməsi;
4. məscidin qapı və divarlarının yazılması;
5. gecənin bir hissəsi Məscidun-nəbinin qapılarını bağlamaqla namaz qılanlara maneçilik;
6. qadinlara qəbir ziyarətini haram bildiyi halda gündə iki növbə onların Məscidun-nəbiyə buraxılması;
7. məscidlərin süni və rəngarəng xalçalarla döşənməsi, hansı ki, bu diqqəti dünyaya yönəldir;
8. çoxlu qəbirlər olan Məscidul-həramda və Məscidun-nəbidə namaz qılınması müfti İbn Bazın fətvalarına ziddir (“Töhfətul-ixvan”, Ben Baz, səh 68).
Əgər dəqiq araşdırsaq məscidlə bağlı çox bidət üzə çıxar. Sadaladıqlarımız vəhhabilərin öz fiqhinə əsasən bidət sayılır. İndi onların öz kitablarından bəzi rəvayətləri nəzərinizə çatdıraq:
İbn Abbas nəql edir ki, peyğəmbər buyurdu: “Məscidlərin çox caldılmasını və genişləndirilməsini əmr etmirəm” (“Səlatul-mumin” əl-Qəhtani səh 498).
İbn Abbas müsəlmanların gələcəyindən xəbər verərək deyir: “Yəhudilər və məsihilər kimi məscidləri bəzəyib, qızıla tutacaqsınız” (“Səlatul-mumin” əl-Qəhtani səh 498).
Ömər ibn Xəttab da məscidlərin zinətləndirilməsini pisləmişdir. (Səhih Buxari, kitabus-səlati, səh 77 hədis 445).
Belə bir rəvayətdə var: “Peyğəmbər zamanı Məscidun-nəbinin divarı çiy kərpicdən, sütunları xurma ağacından, tavanı isə xrma budaqlarından idi. Əbu Bəkrin vaxtında da belə idi. Öçər ibn Xəttab əvvəlki şəkildə məscidi təzələdi. Amma Osman məscidi genişləndirib, divarları və sütunları rəngli daşlarla hördürdü, tavanı isə Hindistandan gətirilmiş xüsusi ağaclarla örtdü” (Səhih Buxari, kitabus-səlati, səh 77).
İbn Baz deyir: “İnsanlar evlərini gözəl tikdiyi bir vaxt qədim binalardan uzaq gəzir, belə məscidlərdə yığıncaq və namazdan çəkinirlər. Belə vaxtlarda xalqı məscidə rəğbətləndirmək üçün onu rəngli daşlardan tikmək olar, necə ki, Osman belə etdi” (“Səlatul-mumin” əl-Qəhtani səh 500).
Bu rəvayətlərin mötəbərliyini araşdırmadan vəhhabilərdən və İbn Bazdan soruşduq ki, nə üçün öz mötəbər kitablarına, Ömər və İbn Abbasın, həzrət peyğəmbərin qadağalarına əhəmiyyət vermirlər? Necə olur ki, başqalarını şirkdə və küfrdə ittiham edərkən dəlil gğstərilən rəvayətlər vəhhabilərin öz bidətlərinin qarşısını almır? Necə ola bilər ki, xalqı məscidə rəğbətləndirmək üçün islamda olmayan, bidət işlərə yol verilə? Hansı ki, islam şəxsiyyətlərinə məqbərə tikilməsi, uçulmuş binaların təmiri birtərəfli qaydada bidət sayılır. Onların nəzərincə, Bəqidəki İmam qəbirlərinin təmizlənməsi, Ühüd şəhidlərinin qəbirlərinin səliqəyə salınması bidət, şirk və küfrdür!