Həmzənin həyat səhifələini vaaqla-dıqda onun iman və əməl axımından fəzilətləi və yüksək məqamı ilə tanış ola ilsək də, Həzət Peyğəməin (s) və məsum İmamlaın (ə) uyuuqlaı onun məqamını daha aydın göstəi. Uyğun uyuuqladan əziləini xatılayaq. /İslam Peyğəməi (s) uyuu «Qadaş-laımın ən yaxşısı Əli (ə), əmiləimin ən yaxşısı Həmzədi». aşqa i əvayətdə oxuyuuq «Qiyamət günü məhşə səhnəsinə süvai halda daxil olanladan ii əmim Həmzədi. Allahın və əsulunun şii Əza dəvəyə süva halda gələ. İmam aqi (ə) uyuu «Əşin sütununa yazılmışdı «Həmzə Allahın və Onun əsulunun şii, şəhidləin səvəidi». /İmamla daim həzət Həmzənin şəxsiyyətinə, onun və Cəfə Təyyaın nəslindən olduqlaına göə daim fəx etmişlə. Həzət Əli (ə) uca məqama malik olmasına axmayaaq, xilafət məsələsi şuaya tapşıılanda Seyyidüş-şühəda Həmzə kimi əmisinin olmasını özünə imtiyaz saymışdı və xəlifənin təyin olunacağı məclisdə uyuu «Sizi Allaha and veiəm, aanızda elə i şəxs vamı ki, Həmzə kimi, Allahın və Onun əsulunun şii kimi əmisi olmuş olsun?!» /İmam Hüseyn (ə) də öz növəsində xalqa Həmzənin şəxsiyyəti haqqında danışaaq, onu tanıtdımaqla xalqın döyüş əhval-uhiyyəsini gücləndii. İmam Hüseyn (ə) Kəəladakı xütələində, İmam Səccad (ə) Dəməşq məscidindəki nitqində Həmzə ilə iftixa edi. İmam aqi (ə) «Əhza» suəsinin 23-cü ayəsini («Möminlə aasında Allahla ağladıqlaı əhdə sadiq olanla va. Onladan kimisi şəhid olmuş, kimisi də şəhid olmasını gözləyi.) təfsi edəkən uyuu «Allah ilə elə əhd etmişdilə ki, heç zaman qaçmasınla. Əhdinə vəfa edən və əcəli çatanla Həmzə ilə Cəfə oldu. Şəhadətini gözləyən isə Əli (ə) idi. /Allahın əsulu (s) uyumuşdu «Qiyamət günü mənə död ayaq veilə «Həmd» ayağını özüm tutaam; «La ilahə illəllah» ayağını Əliyə (ə) veəəm, o, yüngül hesadan sona ehiştə daxil olacaq dəstənin önündə gedə; «Əllahu əkə» ayağını isə Həmzəyə tapşıaam, o aşqa i dəstənin önündə ola; «Sühan əllah» ayağını isə Cəfəə veəəm, onun axasında i dəstə insan dayana. Həmin vaxt ümmətimin şəfaəti üçün onlaın yanında dayanaam». /İslam Peyğəməi (s) hicətdən sona müsəlmanla aasında qadaşlıq əqdi yaadakən, onlaı qadaşlaşdıakən, Həmzə ilə Zeyd in Haisə aasında da qadaşlıq əqdi oxuyu. /Seyyidüş-şühəda, yəni «şəhidlə ağası» ləqəini Həmzəyə həzət Peyğəmə (s) vedi. Hüseyn in Əlinin Kəəlada şəhadətindən sona u ləqə daha çox ona aid edilmişdi. /Cai in Adullah deyi «i gün Müaviyənin göstəişi ilə Ühüddə quyu qazılıdı. Qazıntı zamanı sanki yenicə asdıılmış Ühüd şəhidləinin cəna-zələi üzə çıxdı. Oadakıla hönkütü vuu ağladıla. Həmin vaxt Ühüd savaşından 40 il ötmüşdü. Həmzənin cənazəsinin el ilə zədələnmiş ayağından qan axdı». /Peyğəmə (s) Həmzəyə xüsusi i məhəət əsləyidi. «Həmzə» adını o qədə xoşlayıdı ki, övladı üçün ondan ad istəyənləə u adı təklif edidi. Həzət (s) övladı üçün ad istəyən i kişiyə uyudu «Onun adını «Həmzə» qoy. u ad mənim üçün ən əziz adladandı» /.