ilməliyik ki, oxun ayaqdan çıxaılması ilə üzüyü fəqiə ağışlamaq aasında i çox fəqlə vadı. Çünki oxun ayaqdan çıxaılması sıf fiziki vücudla ağlı i işdi. u işin insanın imanına, Allahla ağlılığına heç i dəxli yoxdu. Amma fəqiin, yoxsulun halına diqqət ilahi i işdi və insanın Allaha diqqətindən asılıdı. Doğudan da, imam namaz zamanı özündən xəəsiz oludu. Amma fəqiin halına diqqət insanın özünə diqqəti deyil. elə i diqqəti Allaha diqqət hesa etmək ola. /aşqa sözlə, Allahın əndəsinə, fəqiə yadım etmək özü i iadətdi. u iş mühüm iadət olan namazla vəhdət təşkil edi. Ona göə də təəccü etməyə dəyməz ki, fəqiin acı nələsi həzət Əlinin (ə) agah qəlini naahat edi və onun diqqətindən kənada qalmı. Namaz iadətdisə, yoxsula yadım da i iadətdi. Hə iki iş Allaha göə, Allahın azılığını qazanmaq məqsədi ilə yeinə yetiili. Həzət Əlinin (ə) u əməli o qədə dəyəli olmuşdu ki, u əməl haqqında Quan ayəsi nazil olmuşdu. /