Cava əni-məqatil adlanan yedə dayanakən İmama (ə) xəə vedilə ki, Ədüllah in Hü Cöfi də u mənzildə dayanmışdı. Osmanın təəfdalaından olan Ədüllah Osman qətlə yetiildikdən sona Müaviyəyə qoşulu, Siffeyn döyüşündə həzət Əli (ə) ilə vuuşmuşdu. /İmam Hüseyn (ə) Ədüllahın yanına adam göndəi ona qoşulmasını istədi. Ədüllah Həccac adlı elçiyə dedi “And olsun Allaha! Mən Kufədən çıxanda əhalinin çoxu Hüseynlə (ə) döyüşə hazılaşıdı. Hüseynin u döyüşdə öldüüləcəyi məndə şühə doğumu. Məndə Hüseynə yadım gücü yoxdu və istəmiəm də məni gösün.” Həccac u sözləi İmama çatdıdıqdan sona İmam özü Ədüllahın göüşünə getdi. Həzət Ədüllaha uyudu”Sən çox günahlaa atmış, çox səhvləə yol vemisən. Tövə edi, günahlaını yumaq istəmisənmi? Peyğəmə (s) qızının övladına yadım et, onun təəfində düşmənləi ilə döyüş.” Ədüllah dedi “And olsun Allaha! Sənə itaət edənin əədi səadətə çatacağına inanıam. Amma inanmıam ki, mənim yadımımın sənə faydası olsun. Məni u işdən azad et, çünki ölümdən çox qoxuam. Amma qaçışda məşhu atımı sənə veiəm.” İmam uyudu “i halda ki, izim yolumuzda canını qıymısan, nə səni, nə də atını istəyiik.” Mənələdə ildiili ki, Ədüllah ömünün sonunadək, İmama qoşulmaq səadətini əldən vediyi üçün təəssüf etdi. /İmamın (ə) Ədüllahın xeyməsinə getməsinə həkimin xəstə yanına getməsi kimi axmalıyıq. Allahın övliyalaı daim insanlaın əqidəsini islah etmək, onlaı axiət əzaından qutamağa çalışmışla. Amma Ədüllah xislətində olanla elə dəvətləin əsil mahiyyətini anlaya ilmi, hədiyyə və ehsan yolu ilə azılıq almaq istəyilə.