u söz ola ilsin i cəhətdən düzdü, ancaq aşqa i cəhətdən səhv olduğu anlaşılı. / / /1. u cəhətdən doğu oladı ki əgə zik olunan elm (ki, insanın məsumluğuna səə olu) hə kəsdə eyni dəəcədə olsa həmin şəxs təiidi ki, yaşayışını ümumiyyətlə, günahladan uzaq olaaq keçiədi. /2. Səhv cəhəti ondan iaətdi elə hesa edilə ki, u elm Allah təəfindən təsadüfi insanlaa (könlü istədiyinə) əxş olunu. Yəni u sifətə malik olan şəxsin özü-öz üzəində çalışmadan və daim nəfsi istəkləinə qali gəlmədən əldə edi. Əsla elə deyil! Əgə peyğəmə və İmamlaın öz nəfsi istəkləi ilə müaizəsi və yaadanlaına tam taeçiliyi olmasaydı o zaman Allah onlada ləyaqət göməz, öz feyzindən də onlaa əxş etməzdi. /Peyğəmə və İmamla hə zaman onlaı günahlaa sövq edən nəfsani istəkləi ilə müaizə apamışla. Onlaın həyatlaındakı, yaşayışlaındakı çəkdikləi əziyyət və müsiətləə dözümlülük göstəmək una taixi süutdu. Deməli, deyilənlədən elə aydın olu ki, «ismət»dən ötəi elmi və mənəvi məqama yiyələnmək təkcə peyğəmə və İmamlaa məxsus deyildi. Əksinə hə kəsin əldə edəcəyi i xüsusiyyətdi. Necə ki, xanım Fatimeyi Zəha (s.ə) peyğəmə və İmam olmamasına axmayaaq ismət məqamına sahi idi. Eləcə də Həzəti Zeynə (s.ə), Həzəti Əəlfəzl, Həzəti Əliəkə, Həzəti Məyəm və Həzəti Məsumə (s.ə) kimi şəxsiyyətlə ismətin müəyyən i mətəəsini əldə edəək ali mənəvi məqama yüksəlmişdilə. Eləcə də i çox ilahi övliya və alimlə də i həddə ismət məqamına yiyələnməyi acamışla. /İsmət məsələsi ona göə ciddiyyətlə peyğəmə və İmamlaın aəsində əhs olunu ki, ismətin onlada mövcudluğu zəuidi. aşqa sözlə desək ismət Nüuvvət və İmamət kimi etiqadi məsələləin ən mühüm şətidi. Qəuledilməz oladı ki, Allah elə ismət xüsusiyyətini u iki önəmli məqama veməmiş olsun. Sözümüzün yekunu olaaq deyiik peyğəmə və İmamlada olan ismətin zəuətdən dolayı olması vacidi. Amma, digə insanlada isə onun olması vaci deyildi. Sözləimizdən elə aşa düşülməsin ki, peyğəmə və İmam olmayan insan qeyi-məsumdu. Əksinə insanla da günahı tək edəək insanlığın elə mətəəsinə çata ilələ ki, ismətin müəyyən mətəəsinə yiyələnmiş olala.