izim ilgiləimizin i çoxu naqis və qeyi dəqiq nəzəi elm toplusudu. Nəzəi elm təklikdə insana günahla qaşısında müqavimət göstəmək üçün əzmka iadə veə ilməz. u elm insanı nə qədə gücləndisə də şeytanın tələləindən tam xilas etmək gücünə malik deyildi. Həqiqi alim də o kəsdi ki, hə zaman və hə halda özünü Allahın hüzuunda hiss edi, Allahı hə an öz üzəində nəzaətçi hesa edi. una göə də o, Allahın çəkindidiyi günahı töətməkdən həya edi. u elm nəzəi elm deyil, əlkə hüzui və yəqini elmdi ki, şəxsə hə zaman Allahın hüzuunda olmağı xatıladı. Ayətullah Cavadi Amuli u aədə yazı «İsmət, yəqini i elmdi ki, insanı günahdan saxlaya. Yəqinin əsası nəzəi əqldən qaynaqlanı. Günahdan çəkinmək isə elmi əqlə söykəni. Kamil isməti qazanmaq yəqinə yetişmədən mümkün deyildi...». /aşqa sözlə desək insan yəqini və hüzui elmdə günahın həqiqətini göü onun acı nəticəsi olan yandııcı əzaı hiss edi. Allahın qəzəinə düça olmamaq üçün onladan uzaq olu. Necə ki, izim heç iimiz ölmüş i insanın ətini yeməyə hazı olmaıq. Əgə hüzui elmimizlə möminin qeyətini etməyin ölmüş qadaşının ətini yeməyi qədə pis olduğunu yəqin etsək və u çikin əməlin qaşısında əədi yandııcı odla nəticələnəcəyini ilsək o zaman ütün vücudumuzla o işlədən uzaq olaıq. Deməli, mühüm olanı u elmi əldə etməkdi. O da çox zəhmət, nəfslə müaizə və iadət tələ edi. Məsum insanın digə mömin insanlala fəqi ondan iaətdi ki, məsumlada yəqini elm daimidi. Onla hə zaman özləini Allahın hüzuunda göülə, lakin adi möminlə isə gah “Hüzui” elmə və gah da “Hüsuli” elmə sahi olula. unun üçün də qəflət onlaa qələə çalı və nəticədə onla günah və xətaya düça olula. Hə i kəs i həddə təqva əhlidi. Gah şəhvət hissləinə aşıı meyl göstəmək, onladakı təqvanın və haama meylliliyin atmasına səə olu. Amma məsum insan elə i elmə malikdi ki, müəyyən səələ üzündən qəflətə məğlu olmu.